Bethany de Forest Nederlands, 1966

Bethany de Forest (1966) studeerde af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.

Met bestaande, 'gevonden' materialen creëert Bethany mystieke plekken. Geïnspireerd door een stad, een landschap, een bijzonder materiaal of een actualiteit komt de Forest al associërend tot een maquette. Herkenbaar en toch vervreemdend. Ze maakt fotografische en filmische beelden van deze zelfgebouwde opstellingen in haar atelier. Het uiteindelijke kunstwerk is meestal een foto of film. Recent combineert ze ook films met ruimtelijke installaties of verwerkt ze in magische illusies.

In een grote ‘kijkdoos’ bekleed met spiegels bouwt Bethany haar decor. Het begint meestal met letterlijk regenereren van wat ze gezien heeft, maar uiteindelijk laat ze de werkelijkheid los en geeft er een eigen invulling aan met als resultaat absurdistische fantasiewerelden. Landschappen met paksoi en rode kool als planten, kastelen van suikerklontjes en interieurs gemaakt van Engelse drop en kaarsvet met kikkers en vlinders als protagonisten. Wonderlijke werelden, vervreemdend en humoristisch. Misleidend ook, objecten en materialen zijn niet wat ze lijken te zijn.

Ze wil dat mensen in eerste instantie denken, dat het echt/levensgroot is wat ze zien. Dat is ook haar startpunt. De indruk die ze heeft opgedaan, bouw ze na om hem te kunnen beïnvloeden. Een mooi landschap met een saaie lucht zet ze naar haar hand. Niet om het per se mooier te maken, wel interessanter en als een romantische weergave van wat ze gezien heeft.

In de Forests werelden staan planten en dieren vaak centraal, als blijkvanger in een kleurrijk landschap met een stads randje. Dat maakt haar werk niet per se rooskleurig, een dreigende ondertoon is nooit ver weg. Actuele onderwerpen als klimaatverandering, industrialisatie en verstedelijking spelen een steeds grotere rol in haar thematiek.

Pinhole camera en digitale camera

Om de kijker deelgenoot te maken van deze werelden, koos de Forest lange tijd voor pinhole-fotografie.Fotografie zonder lens waarbij het licht dat door een heel klein gaatje binnenkomt, zorgt voor het beeld. Deze camera werd dan ‘opgesloten’ in de spiegeldoos.  Pinhole fotografie geeft een enorme dieptescherpte. Dichtbij worden de objecten even scherp weergegeven als in de achtergrond. Door de grote hoek waarin gefotografeerd wordt, oogt het decor heel wijds. “De geconstrueerde wereld lijkt levensgroot alsof jezelf gekrompen bent. Als kijker ben je niet langer toeschouwer, maar sta je er middenin.”

Tegenwoordig werkt ze ook met een digitale camera. Daarmee kan ze naast foto’s ook films maken door middel van stop-motion en timelapse technieken. Met een groothoek lens en een klein diafragma bereikt ze tevens de weide blik van haar pinhole foto’s. Echter is de controle over het eindresultaat groter. Ze kan direct beoordelen wat ze doet.  Met de pinhole camera speelt het toeval een grote rol want je ziet niet wat je doet en moet eerst de analoge film ontwikkeld worden om het resultaat te bekijken. Het zien van de eerste foto van een nieuwe opstelling blijft een magisch moment. Haar films en foto’s komen allemaal tot stand zonder het gebruik van beeldmanipulaties. Alles wat je ziet is gebouwd met basale technieken. De ogenschijnlijk ‘echte’ luchten bijvoorbeeld bestaan uit slechts watten en blauwe folies.